Hij kwam dus niet thuis die avond, die nacht. Op de een of andere manier had ik dat al wel geweten, voorzien, vermoed. Ik kende hem al langer dan vandaag. Veel langer ook dan hij wist. En dat weten, dat zorgde bij mij dan weer voor onrust. En ik wist dat hij daar gevoelig voor was, dat hij dat soort signalen oppikte met een wel heel gevoelige antenne. En ik wist hoe hij dan kon denken. Dat hij het als excuus gebruikte, dat hij er ook niks aan kon doen.
In dat soort dingen was hij eigenlijk best voorspelbaar. En zeker veel voorspelbaarder dan hij zelf dacht dat hij was. Dat was een van zijn blinde vlekken.
Maar was hij daarom een klootzak? Misschien wel. Maar een klootzak heeft ook goede kanten, en dat wist ik ook van hem. En dat hij heel veel mooie, goede kanten had, dat ook.
Genoeg om van hem te houden. Om een kind van hem te willen. Met hem.
Misschien waren het mijn moederlijke gevoelens, die al aan het ontwaken waren. Zoals een leeuwin haar kind beschermt, zorgt voor een veilige omgeving. Zo werkten mijn gevoelens, mijn gedachten ook. Ik moest zelf sowieso de rust bewaren. Zorgen dat ons kind, mijn kind, kon groeien. Geen gedonder, geen toestanden. Tenminste, geen toestanden die ik zelf veroorzaakte. Wat hij deed, daar had ik minder vat op. En dat was goed, voor nu. Waar ik in andere tijden waarschijnlijk emotioneel en boos was geworden, daar vond ik tot mijn eigen verbazing een serene rust in mezelf.
Er groeide iets in mij, maar er was ook al iets in mij gegroeid. Een gevoel van zekerheid. Ik was moeder. Ik werd moeder. Van zijn kind, van de man van wie ik hield. Van mijn kind, wat mij de verantwoordelijkheid gaf die daarbij hoorde. Van ons kind, hopelijk. Mijn gevoel zei van wel. Houvast, vertrouwen, geloof.
Houden van is ook loslaten. Kunnen loslaten, durven loslaten. Een huizenhoog cliché, maar dat was wel precies zoals het nu voelde. En dat gevoel, dat voelde mooi, zuiver, oprecht. Ik hield echt van hem. Van die klootzak. Met een verontwaardigde, maar ook tevreden glimlach viel ik weer in slaap.
